Jingle bells all the way

Het begint lastig te worden alles op te schrijven omdat er zoveel gebeurd. Elke dag is een nieuw avontuur met weer nieuwe verhalen en ik krijg maar weinig tijd om het op te schrijven. Ik doe zoveel indrukken op van het land. Australiërs lijken graag te willen helpen, ze nemen hun koffie en thee erg serieus (nooit slechte gehad) en dankzij Erwin weten we nu dat Nederland ongeveer de grootte heeft van Tasmanië. Australië, is gigantisch!

We zijn ondertussen naar Philip Island geweest, met de bus, 2 en een half uur en aangekomen stond Elsemiek ons al op te wachten. (de tante van Marten waar ik eerder over vertelde) Ze was ontzettend vriendelijk en leende een slaapkamer, auto, kampeerspullen en nog meer uit. We hebben hierdoor niet alleen het hele eiland kunnen verkennen maar zijn ook naar de Wilsons Prom geweest wat een natuurpark op zo’n 160 km afstand is (klein stukkie hier). Zonder de auto van Elsemiek zouden we hier nooit geweest zijn terwijl het zo de moeite waard was.
Bijna daar, aangekomen op squaky beach, kon ik me even als een kind gedragen door springend in het zand, onder mijn voeten *squeck squeck* te horen. Fantastisch!

Teruggekomen in Melbourne was het tijd om een auto te kopen. We waren toe aan een nieuwe roadtrip en hadden in eerste instantie een campervan gehuurd en 2 Nederlanders gevonden die met ons mee gingen. Maar de verhuurmaatschappij had onze boeking gecanceld vanwege een ongeluk en door de drukke kerstperiode was er niets anders beschikbaar. Na een tijdje dubben leek het me een verstandig besluit om een auto te kopen met kampeerspullen en hiermee verder te trekken. Maar de jongen die de auto verkocht gaf me geen lekker gevoel en ik ben op mijn instinct afgegaan dus heb de auto niet gekocht. Alle papieren waren al klaargelegd en iedereen stond al paraat maar ik durfde het toch niet aan.

Na een tijdje zoeken kwamen we nog een auto tegen, een 4x4 witte jeep met 2 surfplanken op het dak en alles erop en eraan. We sloten een deal, maar in bed s’ avonds waren Lotte en ik het erover eens dat de auto eerst door een garagekeuring heen moest voor de veiligheid. De man smste me dat dat niet ging lukken, de auto zou nooit door de keuring heen komen en hij had andere kopers als ik afhaakte. Ik liet me niet onder druk zetten, en zat dus nogsteeds zonder vervoer.
De ochtend daarna bij autodealers langs geweest maar niemand had een auto in mijn prijsklasse die meteen weg te rijden was. Teruggekomen in mijn hostel had ik wel even moeilijk, maar een meisje die tourboekingen doet hoorde me en kon me wel helpen als ik wou. Binnen een uur had ik een Juicy campervan tegen een redelijke prijs en konden we op pad. 1 is inmiddels afgehaakt, maar Lotte en Boris gaan met mij de roadtrip naar Sydney aan. Een trip van zo’n 1100 km, gereden door ondergetekende. De zon lacht ons toe, de kerstmutsen en zonnebrillen staan op en de kerstliedjes op de radio worden hard meegezongen.

Sydney, we komen eraan.